(Functional Reach Test)
Bireyin
stabilite sınırlarını değerlendirmeye yönelik birçok test protokolünde üst ekstremite
kullanılmaksızın öne eğilme sırasında değerlendirme yapıldığından sonuçlar
günlük yaşamdaki fonksiyonel aktiviteleri yeterince temsil etmemektedir.
Fonksiyonel erişme ise birçok günlük aktivitenin içinde yer alan ve denge
üzerinde sürekli stres oluşturan bir fonksiyondur.
İstemli üst ekstremite
hareketlerine, bacak ve gövde kaslarının postural stabilize edici aktiviteleri
eşlik etmektedir ve ayakta durma pozisyonunda üst ekstremite hareketleri için
postural kontrol mekanizmalarının korunmuş olması gerekmektedir. Yaşlı
bireylerde, genç kontrollerle karşılaştırıldığında üst ekstremite hareketleri
sırasında postural kontrol koordinasyonu bozulur, harekete hazırlık süreci
gecikir ve hareketin hızında azalma olur. FE ayakta duruş pozisyonunda bireyin
destek yüzeyi üzerinde stabilitesini koruyarak horizontal planda öne doğru
uzanabildiği maksimum mesafe olarak tanımlanır. Orijinal FET’in modifikasyonu
ile anterior-posterior ve medial-lateral stabilitenin değerlendirildiği
Multi-directional Reach Test (MDRT) ve medial-lateral stabilitenin
değerlendirildiği Lateral Reach Test (LRT) türetilmiştir. FE; elektronik
fonksiyonel erişme ölçümü ve mezura ile fonksiyonel erişme ölçümü olmak üzere
iki şekilde ölçülebilir. Mezura ile ölçüm oldukça pratiktir, bakım evlerinde ve
ayaktan tedavi merkezlerinde kolaylıkla uygulanabilir. FE’nin geçerliliği,
test-retest güvenirliği, gözlemciler arası güvenilirliği gösterilmiştir. FE
ölçümlerinde saptanan limitasyon ile düşme riski arasında ilişki olduğu ve
FE’nin düşme için yüksek prediktif değere sahip olduğu bulunmuştur. Duncan ve
ark. 15,2 cm (6 inch) erişme mesafesine ulaşamayan yaşlı erkeklerde yüksek,
6-10 inch arasında erişme mesafesine sahip bireylerde ise orta derecede düşme
riski olduğunu saptamışlardır. Weiner ve ark. mezura ile FE’nin rehabilitasyon
ile sağlanan değişikliklere duyarlı, prospektif klinik çalışmalarda kullanıma
uygun bir değerlendirme yöntemi olduğunu bildirmişlerdir. Şiddetli demans,
ileri spinal deformite, üst ekstremite fonksiyonun kısıtlandığı klinik durumlar
ve desteksiz ayakta duramayan hastalarda uygulanması zordur.
Kaynak: http://www.jpmrs.org/pdf/pdf_PMJ_350.pdf
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder